Tijdens de overstromingen in Assam in 2023 gebruikte de bosdienst van de staat drones om bodemerosie in het Kohara-gebergte van het Kaziranga National Park te traceren. De erosie had het wegennet aanzienlijk verwoest, zegt Arun Vignesh, Divisional Forest Officer (DFO) en adjunct-directeur van Kaziranga. “Omdat dieren agressief bewegen tijdens overstromingen, was handmatige bewaking van wilde dieren niet raadzaam”, voegt hij toe. Daarom gebruikte het team quadcopters – lichtgewicht drones met vier rotoren – voor luchtonderzoek. Dit hielp om de wegreconstructie na de overstromingen te versnellen.

In het Panna Tiger Reserve (PTR) in Madhya Pradesh is dronebewaking nuttig gebleken om bosbranden te monitoren. Het aantal bosbranden dat door menselijke activiteit is veroorzaakt, is met de helft afgenomen nadat dronebewaking in 2017 werd geïmplementeerd, merkt Shashank Sawan op, projectingenieur bij het Wildlife Institute of India (WII). “Bosbranden werden vaak veroorzaakt door brandstichting en roken, ondanks dat beide verboden waren”, zegt hij. Zodra mensen wisten dat ze werden geobserveerd, daalde het aantal incidenten, voegt hij toe. De drones werden aanvankelijk in PTR geïntroduceerd om de beweging van tijgers in het beschermde gebied te monitoren, als onderdeel van het pilotproject van WII en de National Tiger Conservation Authority (NTCA). Het volgen van bosbranden werd toen een extra voordeel van de drones. De drones berekenen ook nauwkeurig de verbrande gebieden, wat helpt bij het informeren van mitigerende maatregelen die vervolgens sneller kunnen worden ingezet.

Microdrones in de bossen van Tamil Nadu hebben geholpen bij het schatten van de basispopulatie van de bedreigde diersoort in moeilijk toegankelijke habitats. “De Nilgiri Tahr leeft 300 tot 2.800 meter boven zeeniveau. Vanwege antropogene redenen en klimaatverandering is de hoogte ervan toegenomen, waardoor handmatige bewaking en methoden voor het tellen van de populatie onmogelijk zijn geworden”, legt MG Ganesan uit, directeur van Project Nilgiri Tahr waaronder de drones worden ingezet. Door middel van drones zijn de voorstanders van het project in staat geweest de geslachtsverhouding te schatten, het landschap te begrijpen en de reden voor de afnemende populatie van de tahrs te achterhalen.

Drones in Indiase bossen brengen leefgebieden in kaart, lokaliseren invasieve soorten, monitoren en volgen de bewegingen van dieren en dragen bij aan het verminderen van bosbranden en conflicten tussen mens en dier.

Vleugels voor wilde diereneen recent rapport gepubliceerd door de Technology for Wildlife Foundation, belicht 15 casestudies waarin dronetechnologie werd gebruikt voor natuurbehoud en milieubehoud in India.

De verhouding van beschikbare drones is echter onvoldoende vergeleken met wat de bosdienst nodig heeft om het bosgebied effectief te monitoren. In Kaziranga National Park heeft de bosdienst drie drones om de uitgestrekte 1.500 vierkante kilometer te monitoren. Ondertussen vertrouwt het Project Nilgiri Tahr op zeven microdrones om de tahr in de Nilgiris te monitoren.

Bij het redden van dieren of bij conflicten tussen mens en dier, waarbij de bosbouwdiensten worden ingeschakeld om het probleem op te lossen, zijn ze vaak afhankelijk van de inzet van drones van andere organisaties.

“Alleen als er een consistente vraag ontstaat, zal er beleid worden geformuleerd om drones te kopen”, vertelt Ganesan aan Mongabay India.

Uitdagingen bij het optimaliseren van drones voor natuurbehoud

Ondanks hun nut, kent de inzet van drones voor het monitoren en beschermen van de Indiase bossen ook uitdagingen.

Een beperkte gebruiksduur is zo’n uitdaging. De quadcopters van Assam hebben bijvoorbeeld een batterijduur van slechts 35 minuten. De microdrones die worden gebruikt in het Project Nilgiri Tahr keren na 40 minuten automatisch terug naar de basis. Hoewel drones met een groot bereik grote afstanden kunnen afleggen en langere vliegtijden bieden, zijn ze duur.[Use of] langeafstandsdrones door bosbouwafdelingen is momenteel verwaarloosbaar”, zegt Sawan van WII. De Survey of India is een voorbeeld van een overheidsinstelling die langeafstandsdrones gebruikt voor het in kaart brengen als onderdeel van het Swamitva Yojana-project, vertelt hij aan Mongabay India.

Bovendien zijn sommige ambtenaren ook niet overtuigd van de technologie. “Bosafdelingen in sommige staten hebben al moeite om hun werknemers te betalen. In zulke staten is het een grote opgave om dure technologieën, zoals drones, in te zetten voor bewaking,” merkt een hoge functionaris van de bosafdeling op, op voorwaarde van anonimiteit.

Andere experts pleiten voor VTOL (Vertical Take-Off and Landing)-technologie in de dichte bossen van India, omdat ze kunnen opstijgen en landen zonder landingsbaan. “Quadcopters voltooien taken met meer stabiliteit, maar worden beperkt door de vliegtijd vanwege een lage energie-efficiëntie”, legt Yash Thummar, een ontwerpingenieur, uit. “VTOL is daarentegen een geavanceerde versie van quadcopters met vleugelondersteuning; ze fungeren als vliegtuigen met vaste vleugels en voltooien taken op lange afstand zonder hoge batterijbeperkingen. Hun vliegtijd kan variëren van één tot tien uur”, voegt hij toe.

“Onze VTOL-drones kunnen meer dan drie uur in de lucht blijven, terwijl ze de benodigde ladingen voor bewakingsmissies en -operaties vervoeren. Daarmee bieden ze de veelzijdigheid die nodig is voor langdurige maatregelen”, aldus Prateek Srivastava, Managing Director van DroneAcharya Aerial Innovations Limited.

VTOL’s zijn wederom duur. “Een VTOL-drone kost Rs. 20 lakh. Ambtenaren die betrokken zijn bij besluitvormingsposities vinden ze een onnodige uitgave,” zegt een ambtenaar van de Telangana-bosdienst, op voorwaarde van anonimiteit.

Terwijl het Ministerie van Panchayati Raj meer dan 500 Trinity F90+ VTOL-drones heeft aangeschaft voor het in kaart brengen van landregistraties en projecten in het hele land, gebruikt de bosdienst slechts zes drones voor drie grote bosgebieden: Jim Corbett, Panna Tiger Reserve en Rajaji National Park. Dit is mogelijk dankzij de volharding van een paar ambtenaren, aldus Sajid Mukhtar, voorzitter van Roter Group of Companies, dat de Trinity F90+ VTOL-drones maakt. Deze hebben een vliegduur van 90 minuten en kunnen in één vlucht 5-7 vierkante kilometer bestrijken.

Vanwege de hoge prijzen kiezen staatsbosbeheerdiensten steevast voor goedkope quadcopters.

Gebrek aan bewustzijn over de voordelen van milieudrones onder ambtenaren is een andere uitdaging, meent Sawan. “Als hun perceptie verandert, kunnen er fondsen worden uitgekeerd. Hun perceptie kan worden veranderd met expertise, ervaring en succes. De bosdienst zou een taskforce moeten starten waar een gespecialiseerde groep met de juiste kwalificaties kan worden opgeleid om drones te begrijpen. Strategiegebaseerde inzet zoals periodieke systematische luchtmissies (vergelijkbaar met algemene patrouilles) zouden moeten worden geïmplementeerd”, suggereert hij.

De toewijzing van budget voor technologieën voor bewaking van wilde dieren is een staatsonderwerp. In Tamil Nadu bijvoorbeeld, zegt Supriya Sahu, voormalig Additional Chief Secretary to Environment, Climate Changes and Forest Department, dat budgetbeperkingen geen probleem zijn in de staat. “De bosafdeling van de staat kan rechtstreeks contact opnemen met Tamil Nadu Unmanned Aerial Vehicle Corporation om drones te zoeken die aan de vereisten voldoen.”

Andere uitdagingen

Een onderzoek uit 2023, gepubliceerd in het International Journal of Environmental Science and Technology, vat het probleem van het gebruik van onbemande vliegtuigen in bosbeheer samen.

“Ondanks de voordelen van het gebruik van UAS (unmanned aerial systems) voor veldonderzoek, zijn wettelijke beperkingen, tijd voor gegevensverwerking, technische knowhow en brandstofcapaciteit of batterijduur allemaal belangrijke barrières voor de brede acceptatie ervan door ecologen”, aldus de studie.

In Project Nilgiri Tahr konden thermische drones in een paar regio’s overdag niet worden gebruikt, omdat de temperatuur van de rotsen hoger was dan de lichaamstemperatuur van de Nilgiri Tahr, wat zou leiden tot discrepanties in de gegevensverzameling. “Drones kunnen niet worden gebruikt bij zware wind. Dronepiloten moeten ook het gedrag van dieren kennen om hun verborgen leefgebieden te begrijpen”, legt Ganesan uit.

Bovendien moeten drones die in het bos worden gebruikt, minder blad- en propellergeluid hebben, zegt Thummar. “Ze moeten ook een goede camerakwaliteit hebben om de beelden van grote hoogte te verwerken. Op die manier worden wilde dieren niet gestoord.”

De nuance ligt niet alleen in technologische vooruitgang, maar ook in het handhaven van betaalbare prijzen. De studie uit 2023 stelt ook dat de algehele betrouwbaarheid van componenten en AI-assistentie moeten worden verhoogd om de operator vertrouwen te geven bij het vliegen van langeafstandsmissies. “Ten slotte mogen deze verbeteringen niet leiden tot prijsstijgingen die het systeem onbereikbaar maken voor onderzoeks- en natuurbeschermingsorganisaties.”

Vroeger waren drones lawaaierig en hadden ze beperkte cameramogelijkheden, waardoor ze lagere hoogtes nodig hadden voor betere opnamen. Nu, met verbeterde, geluidsarme propellers en geavanceerde onboard camera’s met betere stabilisatie en zoom, kunnen drones met hoge precisie vanaf grotere hoogten monitoren, legt Sawan uit.

“Terwijl het Westen traditioneel vooroploopt in technologische ontwikkeling, is India bezig met een inhaalslag. Importbeperkingen en hoge kosten beperkten voorheen de toegang tot drones, omdat ze werden gecategoriseerd als spionage-apparatuur. Met het nieuwe dronebeleid en de initiatieven van Make in India heeft de overheid echter een ondersteunend regelgevingskader gecreëerd, wat een groeiende dronemarkt stimuleert”, voegt Sawan toe. Het gebrek aan wijdverbreid begrip en vraag naar op behoud gerichte drones blijft een uitdaging en er is beperkte focus op de toepassing van drones voor het milieu, zegt hij.

Lees meer: ​​Privacyzorgen nemen toe nu technologie voor bewaking van wilde dieren mensen ‘in de gaten houdt’

De noodzaak van een standaardwerkprocedure

Nu India vooruitgang boekt in het gebruik van drones voor milieubescherming, is het aanpakken van de huidige uitdagingen cruciaal, zeggen experts. “UAS moet worden vertaald in een programma om het volledige potentieel ervan in Indiase bossen te zien,” vertelt K. Ramesh, wetenschapper bij Wildlife Institute of India (WII) aan Mongabay-India. Ramesh was in 2013 een pionier in het gebruik van drones in Indiase bossen bij het Panna Tiger Reserve. “Er zou een centraal gesponsord schema (CSS) moeten zijn met een mandaat voor centrale, staatsinstellingen en publiek-private partnerschappen om UAS te implementeren onder een reguliere programmamodus,” zegt hij. “We moeten IIT’s aanmoedigen om een ​​Environment Department te openen waar onderzoek en ontwikkeling en technische ondersteuning kunnen worden uitgebreid.”

India’s Unmanned Aircraft System (UAS) Rules, 2021, biedt een regelgevend kader voor het gebruik, de registratie en de bediening van drones. Echter, experts op het gebied van natuurbehoud zijn van mening dat een standaardprocedure vereist is om drones specifiek in bossen te bedienen.

Ramesh benadrukt dat de standaardprocedure voor drones ook gemarkeerde vliegzones zou moeten omvatten, zodat de gemeenschappen die in bufferzones wonen zich veilig voelen en er geen inbreuk op de privacy plaatsvindt.

Eerder dit jaar voorspelden onderzoekers van het Indian Institute of Science (IISc) de mogelijkheid om zwermen drones te gebruiken die met elkaar communiceren via kunstmatige intelligentie om bosbranden te bestrijden. Deze technologische ontwikkelingen blijven echter op institutioneel niveau, aangezien er momenteel slechts een handvol drones de Indiase bossen in kaart brengt, wat suggereert dat er een aanzienlijke kloof is tussen deze ontwikkelingen en praktische toepassingen op de grond.

Bannerafbeelding: Een drone vliegt in de Rann van Kachchh. Foto door Dax Pandhi.