Meld u aan voor dagelijkse nieuwsupdates van CleanTechnica via e-mail. Of volg ons op Google Nieuws!

Begin 2020 had Bernard Looney, destijds CEO van BP, één duidelijk doel: de wereld overtuigen om de oliemaatschappij anders te zien. Een tijdlang deed hij precies dat, De Bewaker rapporten. In een glanzende campagnelancering in Londen zette Looney tien nieuwe doelstellingen voor het bedrijf uiteen, waarvan de belangrijkste de transformatie van BP naar een energieneutraal bedrijf tegen 2050 is. Binnen enkele maanden versterkte hij de rebranding met een belofte om de olieproductie van het bedrijf te verlagen. en de gasproductie tegen het einde van het decennium met 40% ten opzichte van het niveau van 2019.

Het initiatief kreeg lof van Greenpeace, maar begin 2023 had BP de verlaging van 40% afgezwakt tot een verlaging van 25% nadat de oorlog in Oekraïne de olieprijzen deed stijgen, waardoor de winst van het bedrijf verdubbelde. Binnen enkele maanden werd de groenste CEO ooit uit het bedrijf gezet, te midden van onthullingen over geheime relaties met collega’s. Dat stukje buitenschoolse zakdoekjes had een dramatisch effect op het klimaatinitiatief van het bedrijf.

In september maakte het bedrijf plannen bekend om de in totaal tien offshore-windenergieactiviteiten in de VS, die het momenteel bezit via dochteronderneming BP Wind Energy, volledig af te stoten. Tegelijkertijd heeft het plannen uitgewerkt om de volledige eigendom te verwerven van Lightsource BP, een op zonne-energie gerichte joint venture waarin het momenteel een belang van 50% heeft. Sommige windontwikkelingsprojecten zouden worden overgedragen aan de Lightsource BP-portfolio.

Vorige week kondigde BP plannen aan om de beperkingen op de productie van fossiele brandstoffen op te geven om zich te richten op verschillende nieuwe investeringen in het Midden-Oosten en de Golf van Mexico. Volgens ReutersBP is momenteel in gesprek om te investeren in drie nieuwe projecten in Irak, waaronder één in het Majnoon-veld. Het bedrijf heeft een belang van 50% in een joint venture die het gigantische Rumaila-olieveld in het zuiden van het land exploiteert, waar het al een eeuw actief is. In augustus tekende BP een overeenkomst met de Iraakse regering om het Kirkuk-olieveld in het noorden van het land te ontwikkelen en te verkennen, wat ook de bouw van energiecentrales en zonne-energie zal omvatten. In tegenstelling tot historische contracten die buitenlandse bedrijven flinterdunne marges boden, wordt verwacht dat de nieuwe overeenkomsten een genereuzer winstdelingsmodel zullen omvatten, zo melden bronnen. Reuters. Het overweegt ook te investeren in de herontwikkeling van velden in Koeweit, aldus de bronnen.

In de Golf van Mexico heeft BP aangekondigd dat het door zal gaan met de ontwikkeling van Kaskida, een groot en complex reservoir, en het bedrijf is ook van plan groen licht te geven voor de ontwikkeling van het Tiber-veld. Het zal ook de overname van activa in het vruchtbare Perm-schaliebekken overwegen om zijn bestaande Amerikaanse onshore-activiteiten uit te breiden, die zijn reserves met meer dan 2 miljard vaten hebben uitgebreid sinds de overname van het bedrijf in 2019, zeiden de bronnen – alsof het Perm-bekken dat niet deed. Er zijn al niet genoeg problemen.

Het nieuws heeft klimaatactivisten boos gemaakt, maar slechts weinigen verrast. De groene retraite van BP is misschien wel de meest brutale in de sector geweest, zegt The Guardian. Het is van een grootse groene agenda overgegaan naar een nieuwe focus op fossiele brandstoffen. Maar het terugdringen van normen op het gebied van milieu, maatschappij en bestuur wint aan snelheid onder de grootste bedrijven en investeerders ter wereld. Senior Greenpeace Britse campagnevoerder Philip Evans vertelde dit De Bewaker“Dit is nog maar eens een bewijs dat we de toekomst van onze planeet niet in de handen van de bazen van fossiele brandstoffen kunnen laten. Het is duidelijk dat BP-CEO Murray Auchincloss vastbesloten is om prioriteit te geven aan bedrijfswinsten en aandeelhoudersvermogen boven alles, nu extreme overstromingen en bosbranden miljarden dollars aan schade aanrichten en huizen en levens over de hele wereld verwoesten. Je kunt er niet op vertrouwen dat oliemaatschappijen hun verdere vernietiging van de planeet zullen beperken.”

Het einde van ESG

De term ESG werd voor het eerst bedacht door de VN in een rapport uit 2004 getiteld Wie erom geeft, wintdat bedrijven en aandeelhouders een model bood voor het verwezenlijken van de idealen van verantwoord beleggen. In 2015 was het idee van ESG geëvolueerd van een gespreksonderwerp naar een reeks normen die gemeten konden en moesten worden. Maar de afgelopen jaren zijn bedrijven en investeerders in de VS en Europa zich gaan ergeren aan de vereisten om hun ESG-referenties openbaar te maken en hebben zij zich teruggetrokken uit deze verplichtingen om hun kortetermijnwinsten te beschermen.

Nog in 2021 beschouwden de grootste investeerders ter wereld de ESG-principes als belangrijke kenmerken van een gezonde belegging. De Amerikaanse investeringsgiganten BlackRock en Vanguard stemden vóór bijna de helft van alle ESG-resoluties voor aandeelhouders die in 2021 werden voorgesteld. Maar sindsdien hebben ze hun steun dramatisch ingetrokken na een felle politieke reactie.

De steun voor ESG-maatregelen door investeerdersgroepen is sindsdien gekelderd. BlackRock heeft bevestigd dat het in de twaalf maanden tot eind juni 2024 slechts 20 van de 493 milieu- en sociale voorstellen heeft gesteund die door aandeelhouders zijn ingediend op de jaarlijkse bijeenkomsten van de bedrijven waarin het investeert. Dit vertegenwoordigt slechts 4% van de ESG-voorstellen, vergeleken met 47% drie jaar geleden. Vanguard steunde geen van de vierhonderd milieu- of sociale aandeelhoudersvoorstellen die het in het Amerikaanse proxy-aandeelhoudersseizoen van 2024 in overweging nam, en zei dat ze ‘overdreven prescriptief’, onnodig waren of geen verband hielden met materiële financiële risico’s.

“Het is een zeer zorgwekkende trend”, zegt Lewis Johnston, beleidsdirecteur bij de verantwoorde beleggingsorganisatie ShareAction. “Over het algemeen hebben we een behoorlijk gezamenlijke en georganiseerde tegenstand gezien tegen enkele principes van verantwoord beleggen. Het is een heel andere filosofie over wat waarde op de lange termijn genereert.” Gemma Woodward, hoofd verantwoord beleggen bij het Britse vermogensbeheerbedrijf Quilter Cheviot, benadrukte de energiecrisis die werd veroorzaakt door de Russische invasie van Oekraïne als een omslagpunt in de trend ten nadele van ESG. “We zagen een echte ommekeer in de markt, waarbij waarde weer in de mode kwam, en dus zagen we een ‘verlichting van het pedaal’ van de interesse in [ESG]”, zei ze. “Ik maak me uiteraard grote zorgen. Het probleem dat we hebben is dat we geen mondiale standaard hebben.”

BP en Shell zien er echter nog steeds “redelijk goed” uit vergeleken met oliemaatschappijen in de VS, waar er een nog grotere reactie was tegen ESG, zei Woodward. De Amerikaanse banken JP Morgan en State Street hebben zich dit jaar teruggetrokken uit de Climate Action 100+-investeerdersgroep, die aandringt op verandering van de grote uitstoters van broeikasgassen. “Het is zeker het meest extreem in de VS,” zei Johnston. “Maar we zijn er in Groot-Brittannië of Europa niet immuun voor.”

Afgelopen zomer bevestigde de EU plannen om de definitieve regels voor ESG-informatie door bedrijven af ​​te zwakken via de European Sustainability Reporting Standards. De stap komt nadat de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, beloofde de administratieve rompslomp in het werk van de EU-bestuurder te verminderen om klachten van grote bedrijven over de stijgende kosten van milieuregels te weerleggen. Onder de nieuwe regels zullen bedrijven meer flexibiliteit hebben om te beslissen welke informatie “materieel” is en daarom moet worden gerapporteerd, waardoor sommige openbaarmakingen feitelijk vrijwillig worden gemaakt in plaats van verplicht. De versoepeling werd destijds door HSBC-analisten omschreven als een “stap terug” in ambitie en robuustheid, maar een stap die de convergentie in de duurzaamheidsrapportage wereldwijd zou kunnen vergemakkelijken.

Johnston benadrukte dat de rapportage over de klimaattransitie niet opnieuw mag worden beschouwd als een nieuwe reeks belastende rapportageregels. In plaats daarvan, zei hij, ging het erom ervoor te zorgen dat bedrijven zich bewust waren van zowel de risico’s als de kansen die gepaard gaan met aanpassing aan de klimaatcrisis. “Verplicht [climate] transitieplannen zijn een middel om bedrijven meer macht te geven en het financiële systeem als geheel te positioneren, en om dat systeem en de reële economie op één lijn te brengen met de transitie waarvan we weten dat die eraan komt”, aldus Johnston. “Dus ik denk dat het absoluut verkeerd is om dit alleen maar te zien als een zoveelste regeldruk, want dat is het echt niet… Het gaat om het opleggen van discipline en ervoor zorgen dat bedrijven zich voorbereiden op wat ze zouden moeten doen, en dat is, nogmaals, verantwoordelijk rentmeesterschap. ”

Het is gewoon zakendoen

Forbes heeft zijn eigen unieke kijk op al dit gepraat over ESG- en klimaatdoelstellingen. Ondanks het onweerlegbare bewijs dat het verbranden van fossiele brandstoffen enorme veranderingen in het milieu van de aarde teweegbrengt, luidt het: “Nou, ja. Precies zo. BP, ExxonMobil, Chevron, Shell en alle andere grote oliemaatschappijen zijn tenslotte precies dat: oliemaatschappijen. Het zijn altijd oliemaatschappijen geweest, en de kerncompetenties van hun bedrijfsculturen zijn, waarschijnlijk slim genoeg, gericht op het maximaliseren van de winst uit hun oliegerelateerde kernactiviteiten.”

“De verwaandheid van dit overheidsbeleid dwong de transitie af en de ESG-mentaliteit die hieraan ten grondslag ligt, is tot nu toe geweest dat deze oliemaatschappijen zichzelf op de een of andere manier eenvoudigweg zouden kunnen transformeren in duurzame energiebedrijven om te kunnen blijven bestaan. Vaak gaat in deze discussie echter het feit verloren dat dit allemaal bedrijven zijn, en dat bedrijven maar om één reden bestaan: het maximaliseren van de winsten die aan hun investeerders worden teruggegeven.

“Het is belangrijk om het feit niet uit het oog te verliezen dat voor het management van deze bedrijven de focus op het maximaliseren van winsten en rendementen voor investeerders niet alleen een doel is, maar een fiduciaire plicht onder de wet. (huidige BP CEO Murray) Auchincloss en zijn huidige managementteam bij BP hebben vastgesteld dat de beste manier om die plicht te vervullen is om de focus te vergroten op wat altijd de kernactiviteit van het bedrijf is geweest sinds de oprichting ervan als British Petroleum in 1908. Het enige wonder hier is is dat iedereen door dit alles verrast zou zijn.”

De afhaalmaaltijd

Het zou moeilijk zijn om de grens tussen de noodzaak van een duurzaam klimaat en de noodzaak van aandeelhouderswinsten duidelijker te trekken. De luchthartige houding van Forbes illustreert niets anders dan de corruptie van het economische systeem door de hebzucht van het bedrijfsleven. Een bedrijf is een juridische fictie die is gecreëerd door de toestemming van de politieke organisatie. Als zodanig heeft het dezelfde plicht om zich als een verantwoordelijk lid van de samenleving te gedragen als ieder ander persoon. Als zij dit niet doet, heeft de samenleving die haar gecreëerd heeft het volste recht om haar sociale licentie in te trekken.

De prioriteit van bedrijven boven mensen is op zichzelf een fictie, een fictie die zijn oorsprong vindt in het beruchte Powell Memorandum uit 1971. Je kunt niet anders dan getroffen worden door het feit dat dit “winst úber allesDe oliemaatschappij plukt de vruchten van biljoenen dollars en honderdduizenden levens die verloren zijn gegaan in eindeloze oorlogen in Irak en Koeweit. Hoe staat de honger naar winst in verband met de opoffering die is gebracht door zoveel militairen die zijn omgekomen of ernstig gewond zijn geraakt bij het beschermen van de toegang tot olie, olie en nog eens olie?

Kan het zo zijn dat bedrijven geen bijdrage mogen leveren aan de samenleving die hen in stand houdt en geen gevolgen mogen dragen voor hun gezamenlijke inspanningen om de aarde te vernietigen voor hun eigen persoonlijk gewin? Zijn ze immuun voor de gevolgen van hun daden, waarvan velen beweren dat ze tot het niveau van ecocide leiden, simpelweg omdat ze een stukje papier hebben waarop staat dat ze een bedrijf zijn? Dat lijkt het gezond verstand tot het breekpunt te drijven, maar het is tegenwoordig de heersende wijsheid. Misschien is het tijd om onze verwachtingen voor deze roofzuchtige organisaties bij te stellen.