Project Protho, het community science-project van Audubon South Carolina in het Beidler Forest Audubon Center & Sanctuary, heeft meer dan tien jaar gewerkt aan het bestuderen van de Prothonotary Warbler, Protonotaria citrea. Deze zonnige bal van veren en energie die een “zoet-zoet-zoet” lied zingt vanuit het hart van het schaduwrijke Four Holes Swamp heeft veel geheimen bewaard over zijn leven gedurende de andere delen van het jaar, wanneer hij niet in Beidler is. We kennen momenteel niet alle details over welke route ze nemen naar hun overwinteringsgebieden, hoe hoog ze vliegen, hoe snel ze vliegen, wanneer en waar ze stoppen om te tanken, en wanneer ze van welke bestemming dan ook vertrekken. Ze hebben veel kleine geheimen in hun kleine pluizige gele hoofdjes!

Prothonotary Warblers zijn een visueel opvallende soort Boszanger, en het enige lid van zijn geslacht Protonotaria. De naam komt van een prothonotaris, een pauselijke klerk in de katholieke kerk die gele gewaden droeg. Een ander onderscheidend kenmerk van deze soort is dat het de enige oostelijke boszanger is die in holtes nestelt. Prothonotary’s gebruiken secundaire holtes die van nature voorkomen of die eerder door een specht zijn uitgegraven. Hardhoutbossen in het bodemland zijn de voorkeurshabitat van deze soort, maar ze hebben te kampen met een afname van de populatie als gevolg van verlies van leefgebied wanneer hardhout in het bodemland wordt gekapt of voor de landbouw wordt omgezet. Ze overwinteren in de mangroven aan de kust en laaggelegen bossen van Colombia, Zuid-Amerika. Ze voeden zich voornamelijk met vliegen, rupsen, kevers, mieren, waterinsecten en slakken, en spinnen tijdens het broedseizoen. Een van hun favoriete prooidieren is de eendagsvlieg, die tijdens het broedseizoen overvloedig aanwezig is in het Beidler Forest.

Omdat Audubon South Carolina toegang heeft tot enkele van de hoogste kwaliteit oudgroeiende cipressen-tupelomoeras ter wereld, hebben we een uitstekende gelegenheid om deze soort te bestuderen die Beidler Forest zijn thuis noemt. In de loop der jaren zijn veel Prothonotary Warblers voor hun waarneming gebandeerd met behulp van kleurbanden. Met deze banden kan iedereen de vogel van een afstand zien, de kleurencombinatie van de banden vastleggen en uit de verwerkingsgeschiedenis leren welke individuele vogel het is. We hebben veel vogels jaar na jaar zien terugkeren met behulp van kleurbanden als identificatiemarkeringen. Met behulp van de gekleurde vogels leerden we ook over de individuele territoriumgroottes langs de promenade en de jaarlijkse overlevingskansen. In 2016 onthulde Project Protho, het samenwerkingsproject over het hele verspreidingsgebied van deze soort, dat bijna alle Prothonotary Warblers in Noord-Amerika overwinteren in Colombia, Zuid-Amerika. Het gebruik van geolocator-rugzakken op lichtniveau om locatiegegevens op te slaan bracht deze verbazingwekkende ontdekking aan het licht.

We werken ook samen met partners die dezelfde soort in hun hele verspreidingsgebied tegelijkertijd bestuderen in een groot, vrolijk wetenschapsgroepsproject waarbij iedereen zijn steentje bijdraagt ​​(in tegenstelling tot de wetenschapsgroepsprojecten op de middelbare school). Deze samenwerking, de Prothonotary Warbler Working Group genaamd, publiceerde in 2019 het eerste artikel waaruit bleek dat bijna alle Prothonotary Warblers in Noord-Amerika overwinteren in Colombia, Zuid-Amerika. Deze studie maakte gebruik van een speciale technologie in de vorm van de eerder genoemde geolocator-rugzakken op lichtniveau, om locatiegegevens op te slaan.

Wat is een geolocator, vraag je? Het is een volgapparaat dat ons laat weten waar onze grasmussen de winter hebben doorgebracht. Deze technologie is de afgelopen tien jaar geëvolueerd (en geminiaturiseerd) en is nu klein genoeg om zich te hechten aan kleine zangvogels, zoals de Prothonotary Warbler. De eerste ronde van geolocator-implementaties in Beidler Forest registreerde lichtniveaus. Deze eenheden van 0,5 gram verzamelden de tijden van zonsopgang en zonsondergang met behulp van een kleine lichtsensor. De vogels uit het geolocator-inzetonderzoek van 2019 verlieten onze moerassen toen de tupelobladeren geel begonnen te worden en vielen, en de dagen korter werden, wat Zugunruhe (of nachtelijke migratie-rusteloosheid) veroorzaakte, wat in menselijke termen de angst en het gevoel is van ‘ik zou moeten wees hier niet, tijd om te gaan”. De technologie die deze vogels bij zich hadden was vrij eenvoudig en kon ons alleen de algemene locatie van de overwinteringsgebieden geven op basis van deze lichtniveausensor. Tijdens de lente- en herfst-equinox vallen de gegevens uit en kunnen we de locatie van een vogel niet bepalen met de basisgeolocator, waardoor er een groot gat in de migratiereis ontstaat.

Bekijk Audubon’s Bird Migration Explorer om de trackingdata-animaties van Prothonotary Warblers en vele andere soorten te zien! Met het Prothonotary Warbler-account zul je zien dat veel van de eerder gevolgde vogels tijdens de trek vermist raken als gevolg van de equinox.

Na het winterseizoen keren de vogels terug naar het moeras, op een steenworp afstand van de plek waar ze het jaar ervoor werden gevangen. Idealiter keert elke vogel met een rugzak terug, maar de natuur is een wrede minnares en de migratie is een wispelturig beest, wat resulteert in een terugkeerpercentage van 40% als typisch beste scenario. Van de vogels die met hun rugzakken naar het moeras terugkeren, moeten ze worden heroverd om de gegevens te downloaden, wat betekent dat ze opnieuw in onze list moeten trappen en gewillig in onze netten moeten vliegen. Je vraagt ​​je misschien af ​​hoe we ze überhaupt vangen? Met gerichte mistnetten willen we één individuele vogel in hun territorium vinden en vangen waar ze zeer defensief tegenover staan. Dus rol ik me op in het territorium van een mannetje en zet een heel fijnmazig net op dat moeilijk te zien is, zelfs voor mensen. Ik ben vergeten waar een net was en ben er al eerder tegenaan gelopen… meer dan eens, niet mijn meest trotse momenten. Vervolgens plaatste ik een felgele houten lokvogel en een Bluetooth-luidspreker die het lied van een mannetje speelde. Dit vertaalt zich in wezen naar “kom naar mij bro”. Een boos mannetje duikt vervolgens naar de aanvalsman om dat rivaliserende “mannetje” uit zijn territorium te verjagen, en Yahtzee! Wij hebben onze vogel. Nou ja, idealiter verloopt het allemaal zo.

Helaas voor ons onderzoekers zijn vogels slimmer dan je zou denken, en soms is het heroveren van individuen lastiger dan we zouden willen. Getagde vogels hebben een gezegde: houd me een keer voor de gek, schaam je mens, hou me twee keer voor de gek, schaam me, hé, kijk eens een eendagsvlieg, nom nom nom.

Het heroveren van een vogel klinkt heel moeilijk, nietwaar? Nu vraag je je misschien af: waarom gebruiken we niet gewoon satelliettags of een andere technologie die ons live informatie kan sturen, zodat we de vogels niet opnieuw hoeven te vangen om de gegevens te downloaden? Nou, de technologie is nog niet klein genoeg. Prothonotary Warblers wegen ongeveer 15 gram, geven of nemen, wat ongeveer het gewicht is van twee US Quarters, of zes centen, en je kunt alleen iets aan een vogel bevestigen met de juiste vergunningen en speciale toestemmingen die 3% van het gewicht van de vogel wegen, zodat het heeft geen negatieve invloed op hen. Een boordcomputer met satellietvolgtechnologie zou dus 0,45 gram moeten wegen, wat het gewicht is van de helft van een paperclip. Dat is veel technologie in een heel klein pakket. Houd er rekening mee dat er een batterij nodig is die een jaar meegaat!

‘Hoe zit het met Motus-tags? Waarom gebruik je die niet?”

Motus-tags zijn een geweldige optie voor veel vogelvolgonderzoeken. Audubon South Carolina heeft met partners in de Verenigde Staten samengewerkt om een ​​Motus-torennetwerk uit te bouwen om nanotags te detecteren. Deze tags zenden een signaal uit dat door de toren wordt gedetecteerd en naar internet wordt geüpload. Deze methode geeft onderzoekers bijna realtime informatie zonder dat ze de vogel opnieuw hoeven te vangen om de tag te verwijderen en de gegevens te downloaden, maar er zit een addertje onder het gras. Sommige soorten leven in dichte habitats, zoals moerassen als je wilt, waar hun labelsignaal een toren niet bereikt, en sommige soorten reizen naar gebieden en over open oceanen waar geen torens zijn om ze te detecteren. Dus voor de Prothonotary Warbler zijn het Motus-netwerk en Nano-tags op dit moment niet het ideale hulpmiddel voor tracking. Maak je geen zorgen, Audubon en vele partners zoals de American Bird Conservancy, Nemours Wildlife Foundation en Audubon Americas werken er hard aan om Motus Wildlife Tracking-torens te installeren in gebieden waar we denken dat de vogels reizen, maar voor veel neotropische migranten (vogels die naar Centraal-Azië migreren) en Zuid-Amerika en terug), zijn motus-tags op dit moment niet het perfecte antwoord.

Laten we snel vooruitspoelen. Het is juni 2024, de moeraslucht is zo dik als pindakaas, de plunderende gele vliegen hebben een meedogenloze dorst naar bloed en de Prothonotary Warblers zijn druk bezig met het voeren van jonge vogels. Matt Johnson, directeur van het Beidler Forest Center, en ik peddelen door een moeras met vier gaten op zoek naar de laatste paar kandidaten na het tweede jaar, mannelijke, Prothonotary Warblers om uit te rusten met wat op maat gemaakte sieraden (kleurenbanden) en een rugzak. Dit broedseizoen hebben we op drie verschillende locaties twaalf nieuwe geolocators op vogels ingezet. Dankzij financiering van Duke Energy en Old Santee Canal Park hebben we drie tags ingezet bij Black River Cypress Preserve en vier tags bij Old Santee Canal Park.

“Als je al geolocators hebt ingezet en weet waar de Prothonotary winter is, waarom zet je dan nog meer in?”

Uitstekende vraag mij! De nieuwste geolocators hebben meer mogelijkheden aan boord dan de oudere modellen. De nieuwe tags hebben een barometrische druksensor die gebruik maakt van een “geospatiale-temporele” barometrische drukdataset die live drukmetingen over de hele wereld bekijkt. In combinatie met metingen van het lichtniveau kunnen de drukmetingen een veel nauwkeurigere locatie opleveren en wordt het probleem van de data-black-out tijdens de lente- en herfst-equinox, wanneer de zon direct boven de evenaar staat, geëlimineerd.

Sommige van de nieuwste geolocators werden ook geleverd met versnellingsmeters. Met al deze hulpmiddelen gecombineerd zullen we idealiter leren welke routes Prothonotary Warblers nemen tijdens hun migratie. Dit zal ons helpen inzicht te krijgen in de behoeften van hun tussenstops en de bedreigingen waarmee zij tijdens hun reis worden geconfronteerd.

We krijgen ook momentopnamen van hun vluchttijden, duur en hoogtes! Dit geeft ons een idee van wanneer ze op de vlucht zijn en kwetsbaar zijn. Dit kan nuttig zijn bij het begrijpen van de gevolgen van windenergie op zee voor trekvogels en bij het bepalen van de juiste citatielocaties.

Audubon South Carolina maakte deel uit van het eerste onderzoek waarbij deze fraaie nieuwe geolocators op Swainson’s Warblers werden gebruikt. De gegevens die uit deze tags voortkwamen, waren ongelooflijk gedetailleerd vergeleken met enig ander geolocatoronderzoek eerder. Nadat we de resultaten van deze technologie met eigen ogen hadden gezien, waren we verslaafd en wilden we meer weten! Lees hier meer over het onderzoeksproject Swainson’s Warbler.

Met de extra locatienauwkeurigheid die deze eenheden bieden, hopen we nieuwe deuren te openen en de natuurbeschermingsrelaties en -inspanningen met partners in Audubon America’s te versterken om onze charismatische moeraskanaries in hun winterverblijven te beschermen en te bestuderen. Eén manier waarop we grote stappen hebben gezet in het behoud van de volledige jaarlijkse levenscyclus, is door samen te werken met ons nieuwe “Zustercentrum” Cienaga de Mallorquin in de Colombiaanse stad Barranquilla, dat een soortgelijk leefgebied heeft dat Prothonotary Warblers tijdens de winter kunnen gebruiken. De mangroven aan de kust van Colombia zijn een winterhabitattype waar de meerderheid van deze populatie tijdens het niet-broedseizoen sterk afhankelijk van is. Als we elk voorjaar Prothonotary Warblers in onze moerassen willen hebben, moeten de mangroven aan de kust worden beschermd. Met deze nieuwe informatie hopen we een beter inzicht te krijgen in de kritieke gebieden die deze vogels gebruiken, zodat partners hun inspanningen voor natuurbehoud kunnen richten op de gebieden waar deze de meeste impact zullen hebben.

De vogels zullen binnenkort het moeras verlaten, door het hooglandlandschap dwalen, samen met gemengde foeragerende kuddes zich voorbereiden op de trek, en dan het Laagland verlaten om naar hun wintermangrovehuizen te gaan. Sommige van deze vogels zullen de apparaten op hun reis met zich meedragen, die hopelijk gedetailleerde nieuwe gegevens zullen onthullen die ons en onze partners in Zuid-Amerika zullen helpen deze soort gedurende zijn volledige jaarlijkse cyclus te beschermen en te behouden.

Dit werk is mogelijk gemaakt door Duke Energy, Old Santee Canal Park en donateurs! Wens onze kleine gele vrienden een veilige reis, zodat we ze volgend voorjaar kunnen zien!